ناخن جویدن در بچه ها؛ عوارض و راه های درمان آن - بانوی ایران

براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، عنوان شده است که جویدن ناخن در مجموعه اختلالات وسواسی-اجباری دسته بندی شده و با آن مرتبط است.

بر طبق طبقه بندی بین المللی بیماری ها می توان گفت که جویدن ناخن که همراه با دیگر اختلالات رفتاری و احساسی بوده و آغاز آن معمولا در دوران کودکی و نوجوانی اتفاق می افتد، طبقه بندی می گردد، مانند مکیدن انگشت شست، و انگشت در بینی کردن.

چرا بچه ها ناخن می جوند؟

جویدن ناخن یک عادت نامناسب است و دلیل دقیق آن قابل بحث است. یکی از دلایل ناخن جویدن می تواند ریشه در فاکتورهای فامیلی داشته باشد، هرچند این دلیل که آیا فاکتورهای خانوادگی مربوط به تقلید رفتار ناخن جویدن در سایراعضای خانواده و یا ریشه های ژنتیکی، تاثیر دارد یا خیر، هنوز ناشناخته است.

عوامل روان شناختی اصلی که با این رفتار مرتبط هستند شامل، استرس، نگرانی، اضطراب و خلق و خوی غیر متمرکز است. در واقع می توان گفت عادت ناخن جویدن در بچه ها مکانیزمی است برای مقابله با شرایط استرس زا و از طرف دیگرهم عدم فعالیت مناسب (فعالیت کم، خستگی) ، گرسنگی و یا پایین بودن اعتماد به نفس ممکن است باعث ناخن جویدن در بچه ها گردد.

تصور می گردد که ناخن جویدن در بچه ها یک رفتار اتوماتیک و غیرعادی است.

محققان معتقدند که در بعضی بچه ها عادت ناخن جویدن با اختلالات روانپزشکی همراه است و حداقل یک اختلال مرتبط با روانپزشکی در بیش از دو سوم بچه های که به کلینیک روانپزشکی مراجعه می نمایند وجود دارد. جالب این که بیشتر از نیمی از والدین این بچه ها، حداقل یک بیماری روانپزشکی داشتند، به ویژه اختلال افسردگی حاد.

بیماری های روانی که اغلب در رابطه با ناخن جویدن بچه ها و نوجوانانی که به درمانگاه بهداشت و ارجاع داده می شوند، شامل:

اختلال کمبود توجه، بیش فعالی، اختلال اضطراب جدایی، اختلال تومور، اختلال وسواس فکری، عقب ماندگی ذهنی، اختلال افسردگی حاد، اختلال اضطراب عمومی و اختلال هراس گزارش شده است.

بیش از یک چهارم بچه ها و نوجوانان به یکی از این اختلالات دچار بودند. در نهایت، رفتارهای کلیشه ای مانند لرزیدن لب، کوبیدن سر، برداشتن پوست و کشیدن مو در بیش از 60٪ بچه ها مبتلا به ناخن جویدن هم مشاهده شده است.

عوارض ناخن خوردن

در اغلب موارد، عوارض ناخن جویدن بیشتر به صورت نامناسب شدن شکل ظاهری انگشتان بوده و منحصرا در حوزه زیبایی جای می گیرد. با این حال، در بعضی موارد شدت ناخن جویدن، بر کیفیت زندگی بیمار تاثیر می گذارد.

به طور اجتماعی ناخن جویدن عادت ناخوشایندی است که می تواند باعث تحقیر، سرکوب های احساسی و آسیب های اجتماعی گردد. علاوه بر اثرات روحی روانی و سلامتی، ناخن جویدن به طور کلی از نظر دیگران نوعی رفتار ناخوشایند در نظر گرفته می گردد.

از طرفی بعضی افراد، به جویدن ناخن کفایت نکرده و ناخن را قورت می دهند و می خورند. این کار می تواند پیامد های بسیار بدی برای فرد داشته باشد. در واقع، ناخن خوردن می تواند باعث کوتاه شدن پایه ناخن و یا حتی درد های شدید معده و یا خونریزی معده گردد. علاوه بر این، ناخن خوردن می تواند منجر به پارونیشیا، عفونت های باکتریایی ثانویه و ویروس هرپس سیمپلکس از ضایعات تبخال دهانی گردد.

سایر اثرات فیزیکی ناخن خوردن مربوط به دهان و دستگاه گوارش است. بثورات پوستی، ناراحتی سیستم گوارش، مسائل دندان و ترک های کوچک در ناخن ها از عوارض این عادت نامناسب است.

بعلاوه ناخن جویدن ممکن است باعث آبسه شده و به لثه آسیب برساند. یکی دیگر از عوارض ناخن جویدن این است که ممکن است عفونت ها و باکتری ها را از راه ناخن به دهان و در نتیجه بدن منتقل کند.

ناخن خوردن، بعلاوه می تواند به اختلالات تمپورومندیبولار منجر گردد. این عادت نادرست می تواند خطر ابتلا به عفونت پوسیدگی گوارشی را هم در دستگاه گوارش افزایش دهد .این اختلال بیشتر در بچه ها مشاهده می گردد.

راهکارهایی برای درمان ناخن جویدن کودک

به طور کلی، ناخن جویدن یک شرایط حاد و نگران نماینده نیست و این عادت اغلب به مرور زمان از بین رفته و خود به خود حل می گردد ؛ بنابراین ممکن است در موارد خفیف، درمان خاصی لازم نباشد زیرا در موارد خفیف، ناخن جویدن منجر به عواقب جسمی یا اجتماعی مهمی نمی گردد.

با این وجود، ناخن جویدن در صورتی که با سایر اختلالات همراه باشد، احتیاج به مراقبت های ویژه دارد. برای درمان این عادت ، ابتدا سابقه پزشکی کودک (از جمله جنبه های روان شناختی) و معاینه کامل پزشکی صورت می گیرد.

اضطراب منتشره

هدف ازروش های درمانی، مدیریت مواردی برای از بین بردن استرس کودک و ارائه پشتیبانی، انگیزه و یاری به نگرانی های کودک است. کلید موفقیت این است که کودک یا نوجوان انگیزه لازم برای ترک این عادت را داشته باشد.

در درمان غیر دارویی معمولا مداخلات رفتاری دروسوسه ناخن جویدن در نظر گرفته می گردد.با این حال، تغییر عادت، زیربنای درمان رفتاری بوده و اجزای اصلی تغییر عادت عبارتند از آموزش، آگاهی، آرام سازی، پاسخ رقابتی و جایگزینی.

روش های معمول دیگر هم شامل اعمال ماده بد طعم بر روی ناخن، مجازات و یا یادآوری بچه ها برای متوقف کردن ناخن جویدن است که ممکن است موثر باشد ؛ اما این روش محتمل است که اضطراب را افزایش دهد.

مشغول کردن کودک و یا ترغیب آن ها به انجام کارهای دستی مانند نواختن موسیقی، تمرین و فعالیت های ورزشی یا استفاده از توپ های کوچک مخصوص می تواند موثر باشد.

داروی جلوگیری از خوردن ناخن

برای ترک عادت ناخن خوردن، علاوه بر درمان های رفتاری و غیر دارویی، از درمان های دارویی هم استفاده می گردد. در این میان، مهار نماینده های بازجذب سروتونین می توانند در مدیریت ناخن خوردن موثر باشند.

این مهارنماینده ها به ویژه در موارد شدید موثر هستند. این داروی مهارنماینده عوارض بدی نداشته و به خوبی در بیماران استفاده می گردد. در گزارش های موردی، لیتیوم در یاری به بیماران افسرده و بچه های که عادت به ناخن خوردن دارند ، برای غلبه براین عادت مزمن اثربخش است.

داروی کلسترول خون

داروهای دیگری که ممکن است در درمان ناخن جویدن استفاده شوند شامل N-acetylcysteine است که دارای اثرات آنتی اکسیدانی است و برای پیشگیری از اضطراب بیمار مفید است. اما باید اضافه نمود که اثربخشی این دارو تقریبا کوتاه مدت است.

در خصوص بروز این عادت در بچه ها باید اضافه نمود که بچه ها از بزرگسالان آسیب پذیر تر و حساس تر بوده و در هرنوع اختلال و درمان، باید تمام موارد تحت نظر پزشک صورت یافته و جوانب احتیاط کاملا رعایت گردد. درمان مداوم برای جلوگیری از پیامدهای منفی این عادت نادرست در بچه ها به صورت پیگیری منظم و توجه به تمام رفتارهای فردی کودک است.

پ