1 بهمن، زادروز فردوسی کبیر فرخنده باد - بانوی ایران

توضیح زندگانی این شاعر نامی به مناسبت زادروز فردوسی یا به عبارتی تولد فردوسی

به مناسبت تولد فردوسی یا به عبارتی زادروز فردوسی باید بدانید که ابوالقاسم حسن منصور ملقب به فردوسی شاعر و حماسه سرای ایرانی بوده که در قرن چهارم هجری می زیست و تاریخ تولدش را حدود 329 و 330 دانسته اند. حکیم ابوالقاسم فردوسی حاصل ازدواج دوم ابو منصور شرف شاه بود. در زندگی نامه فردوسی آمده که روزی شرف شاه خواب می بیند، پسری از خانه او به سمت آسمان رفت و در تعبیر این خواب به او می گویند، صاحب پسری خواهد شد که در تاریخ ماندگار می شود. فردوسی دهقان زاده ای بود که در روستای باژ متولد شد. او سفرهایی به کشور بغداد و استان مازندران داشت. از زندگی فردوسی تا پیش از سرایش شاهنامه آگاهی چندانی در دست نیست. تنها پسر او در سال 359 زاده شد، پس فردوسی باید پیش از 358 هجری قمری ازدواج نموده باشد. از همسر فردوسی سخنی به میان نیامده، ولی بعضی عنوان نموده اند که زنی که در شروع داستان بیژن و منیژه از او نام برده شده، همسر فردوسی است. پس اگر این مطلب به مناسبت زادروز فردوسی درست باشد، او زنی فرهیخته بوده که توانایی چنگ نوازی داشته و مانند خود فردوسی از خانواده ای دهقان نژاد بود و از آنچه که در این خانواده ها به دختران آموزش داده می شده، بهره داشته است. پسر فردوسی در سنین جوانی از دنیا رفت و به همین خاطر، از فردوسی تنها یک دختر به جای ماند و فردوسی پاداش شاهنامه را برای کابین او می خواست. پس از درگذشت فردوسی، دختر پاداش را نپذیرفت و آن پاداش برای بهبود کاروانسرای چاهه خرج شد. فردوسی زندگی مرفه و شادی داشت، ولی به مرور زمان و صرف سرمایه خویش در راه نظم شاهنامه، اواخر عمر را با تنگدستی به سر برد و سرانجام در هشتاد سالگی درگذشت. حکیم ابوالقاسم فردوسی مردی ژرف نگر، آزاد اندیش، تیز بین و نکته سنج بود. روزگار ناملایم بر نجابت گفتار و پاکی سخنش تاثیری نداشت و حتی واژه ای که زننده و ناسزا باشد، از فردوسی سر نزد. این مقاله به مناسبت زادروز فردوسی یا تولد فردوسی نگارش شده است.

اقدامات این شاعر پر آوازه ایرانی: شاهنامه تاریخ ساز ایران

شاهنامه فردوسی یکی از بزرگترین نوشته های ادبیات کهن پارسی بوده و این اثر در جای جای ایران نظیر اصفهان، شیراز، مشهد و تهران محبوبیت دارد. این اثر حافظ راستین سنت های ملی و شناسنامه ایران بوده و شاید بی وجود این اثر بزرگ، بسیاری از عناصر مثبت فرهنگ ما نابود می شدند و اثری از آن ها بر جای نمی ماند. حکیم ابوالقاسم فردوسی از روزگار کودکی، شاهد تلاش مردم پیرامونش برای حفظ ارزش های دیرینه بود و خود نیز رهرو آن شد. شروع سرودن شاهنامه، از سی سالگی فردوسی بوده، اما با توجه به توانایی فردوسی می توان گفت که وی در جوانی نیز به سرایندگی می پرداخته و چه بسا سرودن بخش هایی از شاهنامه را در همان زمان و بر پایه داستان های کهنی که در گفتار مردم جای داشته، شروع نموده است. شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی از 60 هزار بیت تشکیل شده و دارای 3 بخش اساطیری، پهلوانی، تاریخی است. به مناسبت زادروز فردوسی یا به عبارتی تولد فردوسی چنین نقل شده که شاهنامه فردوسی روایت نبرد خوبی و بدی هست و پهلوانان این نبرد، پیروز واقعی هستند. تصویر سازی در شعر فردوسی جایی بسیار مهم دارد. شاعر با تجسم داستان در پیش چشم خواننده، او را همراه با خود به بستر حوادث می برد، گویی خواننده داستان را بر پرده سینما به تماشا نشست. عنصر تخیل در اثر فردوسی، چنان محکم و متناسب بوده که حتی اغلب توصیفات طبیعی، حالت و تصویری حماسی دارد. به مناسبت تولد فردوسی باید بدانید که موسیقی در شعر فردوسی از عناصر اصلی شعر محسوب می شود.

کلام سرانجامی

به مناسبت زادروز فردوسی یا تولد فردوسی، برای اینکه دین خود را نسبت به اقدامات این شاعر بزرگ و پر آوازه ادا کنیم و نشان دهیم که برای او و اثر فاخر و ارزشمندش احترام قائل هستیم، قطعه ای از اشعار زیبایش را بیان می کنیم که گویای بزرگی این مرد نامی و تاریخ ساز هست:

از آن پس که بسیار بردیم رنج

به رنج اندرون گرد کردیم گنج

شما را همان رنج پیشست و ناز

زمانی نشیب و زمانی فراز

چنین است کردار گردان سپهر

گهی درد پیش آردت، گاه مهر

گهی بخت شود چو اسپی شموس

به نعم اندرون زفتی آردت و بوس

بدان ای پسر کاین سرای فریب

ندارد ترا راضی بی نهیب

نگهدار تن باش و آن خرد

چو خواهی که روزت به بد نگذرد

بدان کوش تا دور باشی ز خشم

به مردی به خواب از گنهکار چشم

چو خشم آوری هم پشیمان شوی

به پوزش نگهبان درمان شوی

به فردا ممان کار امروز را

بر تخت منشان بدآموز را

مجوی از دل عامیان راستی

که از جست و جو آیدت کاستی

وزیشان ترا گر بد آید خبر

تو مشنو ز بدگوی و انده مخور

نه خسرو پرست و نه یزدان پرست

اگر پای گیری سر آید به دست

بترس از بد مردم بدنهان

که بر بدنهان تنگ شود دنیا

سخن هیچ مگشای با رازدار

که او را بود نیز انباز و یار

سخن بشنو و بهترین یادگیر

نگر تا کدام آیدت دلپذیر

سخن پیش فرهنگیان سخته گوی

گه می نوازنده و تازه روی

مکن خوار خواهنده درویش را

بر تخت منشان بداندیش را

هر آنکس که پوزش کند بر گناه

تو بپذیر و کین گذشته مخواه

همه داده ده باش و پروردگار

خنک مرد بخشنده و بردبار

چو دشمن بترسد، شود چاپلوس

تو لشکر بیارای و بربند کوس

به جنگ آنگهی شو که دشمن ز جنگ

بپرهیزد و سست شود به ننگ

وگر آشتی جوید و راستی

نبینی به دلش اندرون کاستی

ازو باژ بستان و کینه مجوی

چنین دار نزدیک او آب روی

چو بخشنده باشی گرامی شوی

ز دانایی و داد نامی شوی

تو پند پدر همچنین یاددار

به نیکی گرای و بدی باد دار

همی خواهم از کردگار دنیا

شناسنده آشکار و نهان

که باشد ز هر بد نگهدارتان

همه نیک نامی بود یارتان

ز یزدان و از ما بر آن کس درود

که تارش خرد باشد و داد پود

نیارد شکست اندرین عهد من

نکوشد که حنظل کند شهد من

بیا تا همه دست نیکی بریم

دنیا دنیا را به بد نسپرسم