یک کمدی تمام عیار - بانوی ایران

به گزارش ایران، با این پرسش بنیادین که چرا باید مدیران به جای آنکه در برابر فساد ایستادگی کنند خود به این قضیه بیش از هر کسی دامن می زنند؟!

گرگاس ها از رابطه بین سگ و گرگ به وجود می آیند و فوق العاده خطرناک اند و این هم عنوانی است که عواقب یک رابطه خطرناک را در سلسله مراتب قدرت ترسیم می نماید که ماحصلش یک هیولاست و این می تواند شرایط را برایمان دردناک تر کند.

حمیدرضا نعیمی این بار یک اثر خلاقه را می آفریند و از داده هایی می گوید و به شیوه ای دلخواه داده پردازی می نماید که همه چیزش باورپذیر باشد. او اتکایش به همه تجربیاتی است که در دنیا وجود داشته و ایران ما نیز از این قاعده مستثنی نیست و بلکه با بیان این واقعیت به دنبال آگاهی بخشی است که مخاطب را در جریان سلسله مراتبی قرار دهد که مدیران و مسئولان می توانند در امر قدرت ذی نفوذ باشند و امکان هر نوع فساد را فراهم کنند و در اینجا حتی ممکن است که بخواهند با فساد مالی مبارزه کنند و دست به اصلاح گری بزنند، اما در مقابل صاحبان قدرت که با روابط نامشروع و اعمال نفوذ در فساد می توانند سمت و سویی قدرتمندانه تر بگیرند، به دنبال دفع این نوع کنش مندی ها بر می آیند. گاهی با تطمیع مالی و گاهی با اعمال نفوذ و نوعی مقابله به مثل که در این بین امکان کشته شدن و حذف مقابله کنندگان و اصلاح گران براحتی فراهم خواهد شد، چون دنیا و ذی نفوذ بودن در آن امری آشکار، لذتبخش و کاربردی است و اصلاً مفهوم زیبندگی در دنیا هم چنین روالی است که در این کمدی سلسله مراتب فساد در قدرت از یک کارمند دون پایه تا رئیس شهربانی و وزیر گسترده شده و در نهایت وزیر نیز که انگار کم آورده یا راه به زیستن را در همین گرگی و دزدی ها می بیند، به همراه همسر و فرزندانش سر از سوئیس درمی آورد و مقابله ساختگی با بانویی دارد که رئیس یکی از بانک های معتبر سوئیس است و با آنکه آن بانو تا پای جان پیش رفته اما حاضر نیست نامی از مردان قدرتمند این ناکجا آباد به زبان آورد که حساب های کلان در بانک باز کرده اند. حالا که وزیر دل قرص می شود از این پیشامد، خود نیز چمدان های سرقت شده از بیت المال را به نام خودش در این بانک می سپارد.

نعیمی یکی از بهترین متن هایش را به صحنه آورده و به زیبایی نیز بر آن است که در ژانر کمدی و با تکیه بر شخصیت وزیر دارایی با بازی زیبا و بسیار تکنیکی بهنام شرفی آن را در تئاتر شهر اجرا کند؛ بازیگری که تحت اختیار کارگردان و با بهره وری از هوش، درایت و خلاقیت شخصی اش به نقش بها داده و آن را به بهترین نحو ممکن ارائه کرده است؛

به هر روی او بازیگری توانمند است که از این فرصت غایت بهره را برده که بتواند به وزیر متفاوت نگاه کند و از یک تیپ سطحی بازی اش را متمایل به یک تیپ شخصیت گرداند که ثمره کارش دو چندان باشد. چنانچه از لودگی می پرهیزد و از بدن و فیگورها و ژست ها نهایت استفاده را می برد که هر لحظه اش با شکوفایی دیداری همراه شود و مخاطب درگیر با لحظاتی شود که بهنام شرفی حضور پررنگی دارد؛ دیگر بازیگران کمابیش از این روال و شیوه هدایت و دستور بازی پیروی کرده اند و توانسته اند با قدرت افزوده ای بازی خود را عیان کنند، شاید بازی امیر کربلایی زاده که در استندآپ های تلویزیونی داشت به تباهی می رفت، این بار با برجسته شدن بازی اش در یک کمدی، بر حضور مداوم او در تئاتر و در کنار کارگردان های صاحب سبک و شیوه تأکید می ورزد.

همچنین رامین ناصر نصیر که در نقش کارمند دون پایه پر مایه تلاش می نماید و انرژی اش به لحظات خلاق و مؤثر می انجامد؛ نمی توان از بازی بهناز نازی و کتانه افشاری نژاد غافل شد که هر یک توانسته اند قابلیت تازه ای را به عنوان بازیگران ثابت گروه نعیمی اثبات کنند؛ اینکه بدرستی کمدی بازی کنند و جلوه درستی از کمدین بودن شان را رخ بنمایانند. نازی در نقش همسر وزیر و افشاری نژاد نیز در نقش وزیر آموزش و پرورش که هر دو نقش هم خلاقه و هم بسیار تأثیرگذار می نماید، بویژه در کشور ما که کمتر شاهد رخ نمایی بانوان در نقش های کمدی هستیم.

همچنین کامبیز امینی در نقش پرزیدنت، رضا دنیای در نقش رئیس شهربانی، دنیا فتحی در نقش رئیس بانک و صالح لواسانی در نقش خبرنگار که اینها با توان لازم و حضور پررنگ تیپ های لازم را ارائه می کنند و به نسبت در اجرای گرگاس ها حضور مؤثری دارند. این جمع به عنوان بازیگران گرگاس ها یا روز به خیر آقای وزیر در اختیار حمیدرضا نعیمی بوده اند که ضمن ارائه بازی های شسته رفته نوعی ویژه از هماهنگی در بازی های کمدی را به انظار همگانی می رسانند اما شاید بهتر باشد از شوخی های کلامی و نیش و کنایه های کلیشه وار پرهیز شود که کمک زیادی به ساختار و شیوه بازی و اجرا نمی نماید و لحن را دچار سکته و در واقع لودگی های به دور از کمدی می گرداند.

نعیمی دیگر کاربلد است و به تمام عناصر اجرایی اش به یک میزان بها می دهد و چنان به بودن و ترکیب تصاویر بها می بخشد که از همنشینی کار طراحان (صحنه رضا مهدیزاده، نور رضا خضرایی، لباس و چهره پردازی) لحظات زیبا و مکمل برای القای مفاهیم و لحن انتقادی و ارائه به نسبت یک ژانر کارآمد در کمدی ممکن خواهد شد. همچنین از صدا و موسیقی نیز برای ایجاد ضرباهنگ و تکمیل هماهنگی ها و القای فضا و کمک حال شدن بازی ها بهره لازم را برده است و همه اینها از جمله مواردی است که قدرت کارگردانی نعیمی را به عنوان هنرمندی تئاتری و شیوه مند و دارای پیشینه و قابل تداوم در میان مخاطبانش آشکار می نماید.