فیلم شکل آب؛ قربانیان غریب زندگی های منزوی
به گزارش بانوی ایران، روزنامه ایران - وصال روحانـی: گی یرمو دل توروی مکزیکی پس از 20 سال استقرار در هالیوود و کار براساس معیارهای آنان و خلق فیلم هایی تجاری و حادثه ای همچون حاشیه های پاسیفیک و قله کریمسون و دوگانه پسر جهنمی به اصل و ریشه خود رجعت نموده و فیلم دیگری از تبار کارهای اولیه اش که فیلم هایی هنری و آثاری تجربی به زبان اسپانیایی و مکزیکی با نام های استخوان بندی شیطان و هزارتوی پن بودند، ساخته و آن را شکل آب نامیده است و این فیلم غیرمتعارف چنان در جلب نظر منتقدان و اعضای جامعه جهانی سینما پیروز بوده که اضافه بر تصاحب شمار قابل توجهی از جوایز پایانی سال (2017) هفت جایزه گولدن گلوب شامل جایزه بهترین فیلم دراماتیک سال را هم صید نموده و با کسب 13 کاندیدای اسکار پیشاهنگ یکه تاز جدول نامزدهای اسکار 2018 هم هست که جوایز آن صبح فردا (14 اسفند) اهدا می گردد.
شکل آب تلفیقی از فضای ذاتاً فاسد امریکا در اوایل دهه 1960 با عناصری از سینمای تخیلی و بیان قصه ای عاطفی بین دو موجود ناهمگون و محل اثبات مجدد این فرضیه است که سینماگران مکزیکی که در 3 سال گذشته با جاذبه (کار الفونسو کوارون) و مرد پرنده ای (به کارگردانی اله خاندرو گونزالز ایناریتو) اسکار برترین فیلم سال را به اضافه مجسمه های طلایی اضافه ای را تصاحب نموده اند، همچنان در صدر سینمای دنیا و در بالاترین نقطه هالیوود ایستاده و تبدیل به یک نیروی بزرگ غیرقابل انکار شده اند.
سرشار از سحر
شکل آب بر بستر رؤیا و جادوی سینما به حرکت درمی آید و با اینکه متن قصه عجیب تر از آن است که واقعی به حساب آید و فانتزی صرف است اما تصاویری که دل تورو و مدیر فیلمبرداری منتخبش (دن لاستن) در راه ترسیم داستان فیلم ارائه می دهند سرشار از سحر است و البته بازی سالی هاوکینز بریتانیایی در نقش اصلی از دلایل عمده توفیق آن است و یکی از 13 کاندیدای این فیلم طبعاً به نام وی نوشته شده است. او نقش خدمه یک مجتمع تحقیقی فضایی درگوشه ای از امریکا را بازی می نماید که با یک موجود روبوت وار و هیولا گونه مستقر درون آب یک ارتباط عاطفی و فکری غریب را تشکیل می دهد.
برای برطرف مشکل
پس از عرضه Crimson Peak این ایراد به دل تورو وارد شد که در دل آن فیلم ترسناک (از سبک و روال گوتیک) کاراکترهایی نهفته اند که فاقد عمق و سطحی و همانند تصویری مصنوعی هستند و در نتیجه این داستان، ماندگاری نخواهد داشت و شکل آب نشان می دهد که دل تورو آن نقدها را شنیده و درصدد برطرف مشکل برآمده و این بار کاراکترهایی را معرفی نموده که هرچند فانتزی و غیررئالیستی اند، اما فاقد معایبی هستند که در فیلم قبلی وی رؤیت شده بود. در این راه طراحی صحنه چشمگیر پل دنهام آستربری و مهارت فیلمبرداری دن لاستن که پیشتر نیز از وی یاد کردیم یاری نموده تا تفکیک عناصر موجود از یکدیگر به شکل صریح تر به نمایش گذاشته گردد و خیر و شر عواملی نشان می دهند که به لطف بازی قوی سالی هاوکینز و یارانش نقش و نگار آشکارتری پیدا نموده اند.
شاید هم داستان این فیلم نوعی به روز سازی قصه فیلم مشهور و کلاسیک موجودی از برکه سیاه و ادای احترام به آن باشد و کلاً دل تورو بسیار آسان و راحت با مؤلفه های بعضی آثار دهه 1960 و پایه های ژانر هارور (وحشت) در دهه 1950 بازی می نماید و عجیب تر آنکه بارقه هایی از فیلم های موزیکال دو دهه 1930 و 1940 و آثار موسوم به فیلم نوآر و حتی فیلم های اپیک و مذهبی سال های دور که با روش سینما اسکوپ فیلمبرداری می شدند، در کارهای او یافت می شوند و همان ها شکل آب را به ملغمه ای درست و چشمگیر از این روش ها و گونه های فیلمسازی تبدیل نموده است. این چنین است که بینندگان این فیلم بیشتر از تماشاگران کارهای هفت هشت سال گذشته دل تورو با کاراکترهای ولو غریب و غیرقابل لمس شکل آب همذات پنداری می نمایند و غم آنها را می خورند.
تکیه بر عنصر رنگ
همان طور که در قله کریمسون روی عنصر رنگ بسیار حساب باز شده و رنگ قرمز سیر و خونی رنگ غالب در آن فیلم بود، در شکل آب رنگ سبز بر همه جا حکم می راند و سایه پردازی ها هم توسط فیلمبرداران وکادرهای فنی صورت پذیرفته و ساختمان های محل استقرار کاراکترها نیز به شکل محسوسی شکل و نمای بناهای مدرن به رغم وقوع اتفاقات فیلم در دهه 1960 را دارند. فیلم با صدای ژیل (با بازی ریچارد جنکینز) در مقام قصه گو آغاز می گردد و او که در ساختمانی بنا شده بر یک محفظه آبی بسر می برد، یک زندگی ویژه و داستانی از دلدادگی و هجران را توضیح می دهد. این قصه ای درباره روزهای آخر زمامداری یک پرنسس بدون قوه تکلم و هیولایی است که کوشید همه چیز را نابود و سپس از نو بنا کند. واقعیت ماجرا آن است که ژیل در کنار گربه هایش در یک آپارتمان در شهر بالتیمور امریکا زندگی می نماید و در طبقه زیر خانه او یک تماشاخانه بزرگ قرار گرفته است و همین طور منزل تنها دوست واقعی وی که زنی به نام الیزا (سالی هاوکینز) است.
زندگی توأم با جنجال
زندگی ژیل سرشار از دردسرها و بعضی نکات منفی و معضلات و اتهام هایی است که در ارتباط با وی به سر زبان ها است و بسختی می توان حدس زد که چه میزان از آن شایعات صرف است و چه مقدار واقعیت های تلخ ولی در هر حال می گویند او به سبب یک ماجرای جنجالی از محل کارش که یک شرکت تبلیغاتی بوده، به بیرون رانده شده و با فروشنده یک رستوران پرمشتری منطقه (با بازی مورگان کلی) که شیرینی های پای آن معروف و پرفروش است نشست و برخاست دارد و هر دو بیش از آنکه واقعاً متعلق به ایالات جنوبی امریکا باشند، ادای آدم های آنجا را درمی آورند و لهجه آنان را تقلید می نمایند. الیزا هم در داشتن یک زندگی تقریباً ایزوله شده دست کمی از ژیل ندارد و از قربانیان و آسیب دیده های این نوع سلوک است.
همه دنیای الیزا زمانی عجیب تر و جالب تر می گردد که یک موجود روبوت وار مافوق سری را که دولت به شکل نامحسوس و پنهانی آن را ساخته یا کشف نموده و در دست آنالیز دارد، به سازمان فضایی محل کار وی می فرستند و او را در محفظه آبی آنجا قرار می دهند و از آن پس این موجود تبدیل به بارزترین فرد در زندگی الیزا می گردد.